در ایوان روی تک صندلی فلزی خاکستری رنگ زانوی غم بغل گرفتم.

هوا کمی سرده اما نه اونقدر که نیاز به لباس گرم و شال و کلاه باشه دستام و زیر بغل می برم و به اسمون آبی شفاف نگاه می کنم..

اسمون ابی؛اسمون بی لکه؛اسمون بی پرنده ؛راستی چرا امروز اسمون کبود و دلگیر نبود!؟

چرا دودی نفس گیر نبود!؟ این اسمون ابی بی شک ارمغان بهار بود ارمغان سفرهای نوروزی،

ارمغان ارامش کوچه ها از همهمه ی آدما و خلوتی خیابونا از ترافیک ماشینا، فصل بهار اومده..

بهار رو زمانی دوست داشتم زمانی که مثل تموم آدما در کنار خانواده م از اون لذت می بردم اما حالا !؟حالا نفرت دارم حالم

از سرسبزی بهار، حالم از ارامش بهار، حالم از نگاه ترحم انگیز همسایه ها،حالم از همه چیز و همه کس بهم می خوره..

شدم یه ادم عقده ای که از دنیا و آدما بیزاره ..